Pierke - Poppenspel in Ledeberg

Pierke, dat is een begrip in Gent. In geen andere stad in Vlaanderen is een Pierrot-figuur zo bekend als in Gent.
Pierrot? Inderdaad Pierke heeft gelijkenissen met de figuur uit de 16de eeuwse commedia dell’arte uit Italië.
De figuur komt al in de 19de eeuw voor in volkse stukjes poppentheater, die in de Gentse beluiken opgevoerd werden. Begin 20ste eeuw echter, is het poppentheater op sterven na dood. Dat blijft zo tot in 1922 in een Gentse arbeiderswijk, de Muide, een onderpastoor opnieuw het poppenspel op de kaart zet. Hij richt het ‘Spelleke van Muide’ op. Daarin geeft hij Pierke een belangrijke rol. 

Je kan hem sindsdien herkennen aan zijn wit kostuum met rode biesjes en hoedje, zijn hoge stem en zijn sappig Gents dialect. Een goedlachse rebel, die af en toe al wel eens iemand een ferme ‘schop’ verkoopt.

Het stangpoppentheater van ‘Spelleke van Muide’ is een groot succes, tot het in 1942 aan vernieuwing toe is en overgaat in ‘Spelleke van Folklore’ in het Folkloremuseum (het huidige Huis van Alijn). Het succes van het Pierke poppenspel breidt uit en vandaag zijn er maar liefst zeven Gentse Pierkes-gezelschappen, die elk op hun eigen manier vorm geven aan Pierke. 

Het Pierke dat ik speel onder de noemer van ons Koninklijk Poppentoneel Festival, heeft altijd een kopstem en spreekt in het Gents. Dat mag behoorlijk sappig zijn. En voor wie het Gents niet machtig is: de context en de andere figuren maken het publiek wel duidelijk wat er gezegd wordt. Vloeken en vuile praat verkopen, doet mijn Pierke niet, maar hij kan weleens ontdeugend uit de hoek komen. 

Ik speel voor volwassenen en kinderen. Zeker voor die laatste improviseren we veel.

Ik erfde de passie voor het poppenspel en voor Pierke van mijn vader en moeder, die dit theater oprichtten. Zij inspireerden ook verschillende andere spelers die in Gent actief zijn. Want de traditie wordt doorgegeven. Niet alleen binnen families, maar ook andere kinderen en jongeren raakten gefascineerd door het spel en kwamen in de leer. 

Toen ik tien jaar oud was, begon ik stilaan mijn carrière als poppenspeler. Dat begon met het starten van de muziek, het opentrekken van de gordijnen, en tegen dat ik veertien jaar oud was, speelde ik mijn eerste gesproken rol als ‘Pinokkio’ bij mijn vader. Ondertussen had ik op zolder al mijn eigen theatertje. 

De zaal die mijn ouders oprichtten is op dit moment het enige huistheater waar nog gespeeld wordt in Gent. Ik stapte in de voetsporen van mijn vader, mijn vrouw maakt de poppen en de kleding. Dat vervaardigen van kostuums, dat deed mijn moeder ook. Ondertussen doe ik Pierke, naast andere poppen, al meer dan 40 jaar leven. Het is het levenswerk van mijn ouders en nu ook van mij en mijn vrouw.