Fanfarecultuur en Molenaarsambacht toegevoegd aan Inventaris Vlaanderen

1 juli 2020

Minister van Cultuur, Jan Jambon, voegt de fanfarecultuur en het molenaarsambacht toe aan de Inventaris Vlaanderen van het Immaterieel Cultureel Erfgoed. 

 

Wat houdt dat in, opgenomen worden op de Inventaris Vlaanderen? De Inventaris Vlaanderen van het Immaterieel Cultureel Erfgoed geeft een overzicht van niet-tastbaar erfgoed. Dit omvat gewoontes en gebruiken, kennis en praktijken in Vlaanderen die ‘geborgen’ worden. Borgen mag een term zijn die ook enigszins vreemd in de oren klinkt. We kunnen deze het best omschrijven als 'zorgen'. Het is bewust actie ondernemen om te zorgen dat mensen het erfgoed kennen en dat nieuwe generaties goesting krijgen om mee te doen. Achter dit immaterieel erfgoed staan de ‘erfgoedgemeenschappen’. Naast het uitvoeren van de traditie zelf, engageren deze mensen zich voor een duurzame erfgoedzorg. Ze ondernemen actie om ervoor te zorgen dat het erfgoed aan volgende generaties kan worden doorgegeven.

Fan­fa­re­cul­tuur

Fanfares zijn onlosmakelijk verbonden met het lokale culturele leven in Vlaanderen. Deze orkestvorm met koperblazers, saxofoons en slagwerk ontstond in onze contreien. Vooral de aanwezigheid van saxhoorns maakt de fanfare bijzonder. Dankzij de innovaties van de Brusselse instrumentenbouwer Adolphe Sax kent de fanfare sinds het midden van de negentiende eeuw z’n speciale klankkleur en grote succes.

Mo­le­naars­am­bacht

Het molenaarsambacht kent een rijk verleden. In het graafschap Vlaanderen verscheen rond 1180 de eerste houten, draaibare windmolen ter wereld. Eeuwenlang werden molens ingezet om graan te malen, zaden te pletten of polders droog te houden. Ze waren een onmisbare schakel in de voedselvoorziening en de motoren van onze economie. Tot pakweg tachtig jaar geleden stonden boeren met kar aan te schuiven aan de duizenden molens die Vlaanderen toen nog telde. Na de tweede wereldoorlog, door de opkomst van diesel- en elektromotoren, vielen de meeste molens stil. Vele traditionele wind- en watermolens verdwenen uit het landschap. Met hen verdwenen ook de beroepsmolenaars. Het molenaarsambacht was met uitsterven bedreigd. Gelukkig ontstond er een nieuwe soort molenaar: de vrijwillige molenaar.

Link naar de Officiële bekendmaking op de website van het Departement Cultuur, Jeugd en Media