Grieks dansen met dansgroep Melisses

Griekse dansen

Vele Griekse dansen gaan terug tot de Griekse oudheid. Toen al waren ze heel belangrijk, een deel van de cultuur. En dat zijn ze nog steeds. In Griekenland worden de meest gekende dansen vandaag de dag nog aangeleerd aan kinderen in de turnles. In België danst men bij feesten de dansen uit de streek van hun (groot)ouders.
Griekse dansen zijn er bij allerlei gelegenheden: een trouw, geboorte, dorpsfeesten ... Iedere streek, ieder dorp in Griekenland kent zijn eigen dansen, met eigen karakter, stijl, bewegingen én bijhorende kledij. De dansen van Ponthos bv, de streek aan de Zwarte Zee, zijn vooral oorlogsdansen, met een marscadans. De dansen van de eilanden, die zijn levendiger, speelser, zwieriger. Opvallend is dat de dansen nooit in een gesloten cirkel gedanst worden. Waarom? Iedereen kan vlot aansluiten. En de oudsten, die staan vooraan, om het tempo aan te geven. Soms zijn dat de mannen, soms de vrouwen, maar nooit als koppel man-vrouw.
Naast de feestdansen, bestaan er ook beroepsdansen – als de zirtaki, komische dansen ... honderden verschillende. De dansen evolueren, maar de basis blijft de basis. Daar vertrek je uit en kan je figuren aan toevoegen: een extra draai, veranderen van plaats …

Dansgroep Melisses

Met de dansgroep Melisses (Merelbeke) komen we wekelijks twee uur samen om Griekse dansen aan te leren. We zijn met 20 enthousiaste leden, uit Merelbeke en ver daarbuiten, en twee vaste leraren. Wat ons bindt, is de liefde voor de Griekse cultuur en dans, vanuit onze eigen culturele achtergrond of uit interesse in de variatie aan dansen. Met de groep doen we allerlei dansen: van de eilanden, Makedonia, Kreta, Epiros, Samos ... Ook treden we vaak op. Op feesten, bij optochten, in binnen- en buitenland (o.a. Frankrijk, Nederland).

De dansgroep werd in 2002 opgestart door Josette Van der Veken: ‘Ik danste altijd al zeer graag. En zowel mijn man als ik zijn gebeten door de Griekse cultuur. Zo kwam ik uit bij de Griekse dansen. Ik startte 35 jaar terug met dansen. Toen kon je dat nog maar op weinig plekken doen in België. Ik ging er o.a. voor naar Antwerpen. En ik deed buitenlandse stages: in Nederland, Duitsland én Griekenland bij het Dora Stratou theater in Athene. Zo leerde ik ook dansen die anderen in België niet meer kennen. Naast de dansgroep geef ik vaak workshops op scholen, lager en middelbaar onderwijs, bijvoorbeeld op cultuurdagen. En ik ben lid van het CID, Conseil International de la Danse. Een koepelvereniging voor alle dansvormen in de wereld, verbonden aan Unesco. Zo zet ik me in voor de toekomst van de dansen. Zelf doe ik ook nog altijd stages. Om nieuwe dansen aan te leren en omdat herhaling belangrijk is om het repertoire te blijven kennen en verfijnen. Zo leer ik bovendien ook nieuwe dansers kennen. Die nodig ik dan eens uit in België om aan de groep stage te geven. Dat vind ik leuk, zo’n uitwisseling van ervaring en kennis. Je vult elkaar aan.’